Κατασπατάληση δημόσιου χρήματος αντί εξοικονόμησης και επιβάρυνση του πολίτη

Τα τελευταία χρόνια στο Δημόσιο τομέα με στόχο ,υποτίθεται, τη μείωση του κόστους
του «σπάταλου δημοσίου» είδαμε αλλαγές που περιλαμβάνουν καταργήσεις υπηρεσιών,
συγχωνεύσεις, μεταβιβάσεις αρμοδιοτήτων (χωρίς σχεδιασμό και πόρους), διαθεσιμότητες
και “κινητικότητα” μηχανικών και άλλων ειδικοτήτων. Ωστόσο όλα τα παραπάνω, παρά τις
όποιες εξαγγελίες, περισσότερο συχνά οδηγούν σε αντίθετα αποτελέσματα. Βλέπουμε
αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα και την αποδοτικότητα των υπηρεσιών, αλλά επίσης και
αύξηση του κόστους αντί για μείωση. Η αύξηση αυτή αφορά τόσο τις δαπάνες του δημοσίου
για το ίδιο αποτέλεσμα όσο και την αύξηση της οικονομικής επιβάρυνσης του πολίτη, σε μια
εποχή που το εισόδημα του έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.

Συγκεκριμένα παραδείγματα: Μετά την πρόσφατη μεταφορά της ΥΑΣΒΕ στην
Αποκεντρωμένη Διοίκηση και την παράλληλη διαθεσιμότητα των υπαλλήλων που
υπηρετούσαν σε αυτή, τα γραφεία της πρώην ΥΑΣΒΕ στη Θεσσαλονίκη λειτουργούν με
προσωπικό που έρχεται από την Αθήνα. Προσωπικό που δεν μπορεί να επιτελέσει το έργο
που επιτελούσε το προσωπικό που είναι τώρα σε διαθεσιμότητα και λόγω έλλειψης
εξοικείωσης αλλά και λόγω του περιορισμένου αριθμού υπαλλήλων. Η αύξηση του κόστους
είναι προφανής διότι το κόστος μετακίνησης, διαμονής και εκτός έδρας αποζημίωσης που
προκύπτει από αυτή τη λειτουργία δεν υπήρχε πριν. Επιπρόσθετα με την
Δ17α/02/279/Φ.2.2.1 ΚΥΑ Υπουργού Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων Μιχάλη
Χρυσοχοΐδη και αναπληρωτή Υπουργού Εσωτερικών Λεωνίδα Γρηγοράκου, το καθεστώς
των αυξημένων εξόδων γίνεται μόνιμο. Η συγκεκριμένη απόφαση προβλέπει την
υποχρεωτική συμμετοχή στις τριμελείς επιτροπές ελέγχου κτιρίων ανά την επικράτεια και
μέλους της Υ.Α.Σ. που εδρεύει στην Αθήνα.


Από την άλλη μεριά με την 299 (ΦΕΚ 57Β΄/1612014) ΚΥΑ του αναπληρωτή
Υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα, Εσωτερικών Ιωάννη Μιχελάκη και
αναπληρωτή Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Σταύρου
Καλαφάτη ορίζονται τα τιμολόγια των ελεγκτών δόμησης. Προβλέπονται από ένας έως τρεις
έλεγχοι οι οποίοι έχουν ελάχιστο κόστος 100,00 € ανά έλεγχο, το οποίο μπορεί να
ξεπεράσει κατά πολύ τις 3.000,00 €. Έτσι ελεγκτικές διαδικασίες που προβλεπόταν μεν
από τη νομοθεσία, αλλά είχαν αδρανοποιηθεί στην πράξη με ευθύνη της διοίκησης, αντί να
ενεργοποιηθούν και εκσυγχρονιστούν με τους υφιστάμενους μηχανισμούς χωρίς κόστος για
τον πολίτη, μεταβιβάζονται σε ιδιωτικά σώματα και επιβαρύνουν υπέρμετρα τον πολίτη.

Τελικά αναρωτιόμαστε, ο στόχος των αλλαγών είναι όντως η βελτίωση του κράτους
και η εξοικονόμηση πόρων ή μήπως απλά να αναλάβουν κάποιοι κερδοφόρες
δραστηριότητες;